Deel 24

22-3 Buiten de winkels hadden ze er ook regen. Gisterochtend dus de brood nodige boodschappen gedaan en toen door naar Pomarao. Raar toch rij je 22 kilometer en kun je daar de rest van de dag buiten in het zonnetje zitten. Nu vanochtend ook weer zon en bij het lopen met de honden zijn we, dankzij hun, een ander paadje gevolgd en aan de overkant van de ingestorte brug terecht gekomen en vinden daar de restanten van de oude spoorlijn

die daar rond 1813 heeft gelopen van uit de ijzermijn naar de haven van Pomarao.

We lopen verder en zien dan aan de overkant van de droge rivier een tunnel, oei das niet goed daar worden we nieuwsgierig van. Maar ik loop op mijn gevonden strandslippers en om daar te komen moeten we wel eerst over keien en kiezels naar beneden dus dat doen we dan maar niet.

Na de koffie met zijn vijven Peter, Sandra, ik en de twee honden naar boven gelopen om tussen de huizen door te lopen . En echt wat is dat hier leuk ik zou er zo willen wonen. Wat een sfeer. Het is nog leuker dan ik gedacht had.

Na de lunch gaan San en ik weer lopen, we zijn nieuwsgierig naar de tunnel. We lopen die richting op en ineens verdwijnen, luid blaffend, de honden. Fazanten of patrijzen denken we maar helaas het blijken schapen te zijn. Holy Moly hoe krijgen we die snel terug. Chico komt redelijk snel terug maar Giel niet, nee tuurlijk die komt er achter dat hij toch iets van een jachthond in zich heeft en zelfs tegen een berg op kan rennen. Moet toch niet gekker worden met dat beest. Dan zien we een groot schaap heerlijk op zijn gemak de bosjes uit komen en rustig de weg oversteken. Verder horen we geen gemekker of geblaat van schapen dus waar Giel nou achter heen zit???? He He eindelijk komt jan doedel er aan en kan ik hem aan de riem doen. Ook weer gehad en kunnen wee verder.

Ja veel verder want we komen uit op een plek die we nog niet gezien hebben, maar we komen er ook achter dat we de ingang van de tunnel aan de andere kant dan gemist hebben. Dan maar een stuk terug, tis toch geen straf om hier te lopen, als Sandra hem ineens ziet. Daar gaan we dan, nu betere schoenen aan. Het eerste stuk naar beneden gaat goed, dan de rivierbedding over en aan de andere kant steil omhoog klauteren dan nog door wat struiken heen en dan zien we de ingang van de tunnel, waar het een vies zompig zooitje is. Maar omdat we niet zo heel nieuwsgierig zijn en eigenlijk best wat verder willen stappen we zo voorzichtig mogelijk op wat gladde stenen en staan dan inderdaad in de tunnel. Kijk hier heeft de trein ook gereden want er liggen ook hier nog restanten van bielzen. Zo jammer Sandra kan de lamp van haar telefoon niet vinden en het is te donker om verder te gaan. Zo jammer joh.

Dan gaan we terug naar waar we omhoog zijn geklommen. Ik kijk San aan en zeg dat is wel heel steil. We grinniken alle twee zo van yep dat is inderdaad heel steil. Ik ga op mijn kont glijdend naar beneden dan weet ik in iedere geval dat ik beneden kom. (Filmpje volgt)

Ach tis altijd leuk met San op pad te gaan we komen altijd wel wat tegen en het is nooit saai met haar.

Bij de camper terug horen we dat we morgen weg moeten zijn omdat er vissersdagen worden gehouden en ze tenten neer gaan zetten. Daar gaat ons plan om wat langer te blijven.

We zijn net klaar met eten komt er een vrouw aan de deur en die vraagt of we weten dat we weg moeten. Yep weten we. Dan verteld ze dat ze zeven kilometer verder op een huis hebben gekocht en daar nu anderhalf jaar wonen. Ze kwamen hier al vijfentwintig jaar en dan hoor je dat ze de mensen uit het dorp kennen en dat alle huisjes verkocht zijn zelfs huizen waar alleen de muren nog van staan. Dus helaas ik blijf maar wonen waar we wonen. Het enige wat ze hier ontzettend mist is appelstroop. Nou jaaaaa laten wij die nu hebben, dus kussen van de bank en appelstroop, hagelslag, gekleurde hagel en gestampte muisjes er uit. Ach ze is helemaal blij.

23-3 Nou dan gaan we maar verder, weer naar Punta Umbria waar we nog even lekker willen eten. In de regen komen we er aan, en als het nog steeds miezert om half één lopen we naar het restaurant. Er komt een jongen op ons af en begint in het Spaans wat te zeggen terwijl hij een draaiende beweging met zijn hand maakt. Ja duidelijk, niet dus. Eindelijk blijkt dus dat ze gesloten zijn door het slechte weer. Shit ook dat nog, dan maar terug en kijken waar we naar toe kunnen want hier blijven is ook niks.

Het is Zafra geworden en als we aan komen op de plek kijk ik Peter aan en zeg “hier zijn we al eens geweest, toen we van Lia en Rene afkwamen na die dagen in Denia en dat je zo hoesten, we hebben toen verderop in de straat op de hoek bij de farmacia nog hoestdrank gekocht. En laat de farmacia er nu nog zitten.

Alleen staan we nu scheef en verdient de plek ook de schoonheidsprijs niet, dat deed hij toen ook niet, maar toen was het wel een stuk warmer, 42 graden ja opgezocht hoor. We gaan even kijken bij een andere plek maar dat is nog erger, ach het is maar voor één nachtje. En dan snel door naar Frankrijk daar is het beter weer, volgens mijn weer app is het in Boulou daar al bijna 35 graden en loopt het in de loop van de week verder omhoog.

Helemaal geloven kan ik het niet maar ook een andere weer app geeft bij mijn het zelfde resultaat. Dan komt San me uit de droom helpen met hele andere temperaturen. Pffft wat een tegenvaller , maar goed het is in Frankrijk in ieder geval beter dan hier.

24-3 Ohh erg toch in Nederland mooi weer en nu hier in Caceres, wat een onwijs mooie eeuwenoude binnen stad heeft en je door straatjes loopt waar de tijd stil heeft gestaan en je je vergaapt aan alle mooie oude gebouwen, is het net dertien graden en met de koude wind voelt het aan als tien graden. Ach eigenlijk moet je niet mopperen Man je hebt best wel mooi weer gehad.

25-3 Na een schitterende rit met heel veel, wij dachten amandelbloesem in de bomen maar het bleken dus kersen bomen die zo mooi in bloei staan komen we aan in Avira. De plek die we gevonden hadden blijkt nu achter een grote circustent te staan en is nu een betaalde plek. We vinden, nou ja vinden het was even puzzelen geloof drie keer dezelfde rotonde genomen, een mooi plekje aan een rivier bij een restaurant. Daar netjes gevraagd of we er konden eten en of we er mochten staan. Op beide vragen kregen we positief antwoord.

En als we vannacht net zo lekker slapen als we gegeten hebben dan kan morgen de dag niet meer stuk.

Trouwens onderweg hé, met die mooie kersenbloesem, gingen we een auto inhalen. Ger was er al voorbij en wij pikken net een klein stukje van de doorgetrokken streep mee. Staat er de guardia civil en moeten we aan de kant. Giel komt blaffend omhoog bij mijn voeten vandaan en een agent, spreekt goed Engels, zegt dat we over de doorgetrokken lijn zijn geweest en dat de hond daar niet mag liggen. We doen verbaasd en Peter zegt “het was maar een heel klein stukje”. Ja maar het mag niet is het antwoord. O maar mijn vrouw is ook bij de politie geweest is het dan. De agent kijkt me aan en zegt dan “ maar in Holland zijn ook regels” ja klopt zeg ik maar helaas het was echt maar een heel klein stukje. Dan wil hij Peter zijn rijbewijs zien en zegt terwijl hij wacht op peter zijn rijbewijs, dat we voor Giel een waarschuwing krijgen maar we een bekeuring voor de streep honderd euro moeten betalen. Wat honderd euro zeg ik. Ja en omdat we hier niet wonen gelijk betalen. Dan vraagt hij of ik nog werk of met pensioen ben, ik ben met pensioen antwoord ik, en denk bij me zelf man dat zie je toch aan zo,n ouwe kop. Inmiddels heeft hij Peter zijn rijbewijs en loopt weg. Komt snel terug en zegt dat we de volgende keer goed moeten uit kijken met de streep en we mogen verder. Hoera geen bekeuring, geen honderd euro armer!! Kwam het door Peters opmerking dat we collega’s waren of waren ze onder de indruk dat hij al zijn rijbewijzen heeft, we weten het niet, maak ook niet uit we mogen door.

26-3 We staan in Segovia

en San en ik gaan de stad in. We lopen naar het oude gedeelte van de stad langs een oude muur die over gaat in bogen. Beetje vreemd even later staan er op de bogen weer bogen en heel heel langzaam begint er een lampje te branden. Dit heb ik al eens gezien en dan gaan we de hoek om en begint er een duizend watt lamp te branden.

Yep hier zijn Peet en ik al een keer geweest met de Spanje reis van twee duizend zestien. We kwamen toen alleen van de andere kant . Toen was het al gezellig en nu ook weer. We lopen door de winkelstraat en staan even later voor de kathedraal, daar wilden we heen en hij is gelukkig open. San die tut is weer zo slim om te zeggen dat we pensionadas zijn en we krijgen wel vijftig cent korting. Binnen is het groot heel groot en veel heel veel goud wat er blinkt.

Wel zoveel dat het niet mooi meer is. Hoeveel mensen hebben hier zowel aan de kerk als het interieur gewerkt en hoeveel levens zou het gekost hebben vragen we ons af. We dwalen de hele grote kathedraal door en komen met moeie pootjes er weer uit. Terug bij de camper zijn we toch dik een paar uur weggeweest zien we.

27-3Vanochtend eerst de honden uitgelaten en komen via een passage bij een deur die op een kier staat. We gluren naar binnen en zien schitterende schilderijen staat dan doet een man de deur wijder open en mogen we, zelfs met de honden naar binnen. Het is ongelofelijk wat we zien, wat een verscheidenheid aan schilderijen en wel zo gedetailleerd. De man die de deur open deed is de kunstenaar zelf José Lois López Garcia.

Aardige man zelfs de honden krijgen een stukje brood wat zo hard is dat ze het niet eten. Als we alles bewonderd hebben krijgen we als afscheid een potlood van hem mee. Dit zijn van die dingen die je toch nooit meer vergeet.

Na de koffie weggereden en via een weg die zo divers was aan landschap,

uitzichten en dorpjes staan we uiteindelijk in Burgos op de kamperplek.