Deel 12 Marokko

1-2 Alweer een maand om ,belachelijk zo snel als dat gaat en al weer 2 weken in Marokko. Vandaag naar het centrum van Tafraout gegaan en zien daar Dan zitten gisteren hebben we hem al gesprokenhij staat net als de andere Nederlanders die we in  Los Cortilliios hebbe ontmoet op de camperplek naast de camping. Ach zo zie je Marokko is niet zo groot. Het centrum is leuk, modern en oud wisselen elkaar af . Nee eerlijk blijven Man, oud is in de meerderheid. Als we aan een tafeltje zitten om koffie te bestellen zien we Majda en Andre, we vergeten de koffie even en lopen met ze mee Majda heeft gisteren schoenen gekocht voor 80 DH en die zijn heel erg leuk Peter wil ze ook. Tis niet goed,. tis echt niet goed maar de schoenen hier zijn echt te leuk. Resultaat...…………..Peter een paar okergele en paarse en ik slippers met kleurtjes en een paar te gekke rode uhh ja vertel het maar, lage schoenen nee, laarsjes ..nee ook niet , ik weet het niet maar ze zijn gewoon te gek. 4 paar schoenen voor 540DH en ze lopen toch lekker! Dan langs een zilver winkel en Peter ziet een hele mooie armband en ketting, ik mag weer onderhandelen en helaas pindakaas we komen niet tot elkaar dus gaat het over. Majda koopt wel een paar leuke oorbellen dus helemaal voor niks is het nou ook weer niet geweest.  

Dan terug voor de koffie en staat de eigenaar van de 4x4 er ook, gezellige vent en komt een praatje maken. Majda zegt dat we naar zijn winkel komen als we koffie hebben maar dat dat lang duurt eer er iemand komt om de bestelling op te nemen. Dan loopt de man zelf naar binnen en besteld 4 koffie voor ons. Maar dan ook nog wachten hoor. Als de koffie op is gaan we naar de winkel en allemachtig die is toch groot. Als je binnen kot stelt het weinig voor maar aan alle kanten zitten kamers en kamertjes, het lijkt wel een museum, alles wijst hij aan en legt uit wat het is en waar het voor dient en van welke stam het afkomt. Dan rolt hij het ene na het ander kleed uit en verteld daar ook alles over. Totaal niet vervelend of opdringerig nee gewoon heerlijk ontspannend en leuk. Dan wil Peter een toeareg sjaal om. Ook geen probleem en verrek het staat he ook nog onze Ali Baba

. Holy mosy nu moet ik er ook aan geloven en wil ook nog met me op de foto. Ondertussen handelt hij met Peter over de prijs die ik waard ben. 3 kamelen en een stuk woestijn. Fijn om te weten.

We sluiten de dag af om met een heel stel pizza te gaan eten. Heerlijk met knapperige bodem en veel te groot en dus gaat de helft mee terug naar de camper. Moet je opletten 2 pizza's en een bananen shake voor 930 DH oftewel € 9,30.

2-3 We lopen naar Jose en Dirk om te vragen hoe laat ze weggaan zien we Joyce bij een hond op de grond zitten, de baasjes er bij die goed van slag zijn. Ach nee tis Puck de oudste hond van het hele stel. En wat een geluk Joyce is als laatste er bij gekomen door een opengevallen plek en blijkt dierenarts te zijn. Soms he, soms moet dit gewoon zo wezen. Ik loop naar Joyce en die zegt, gaan jullie maar ik blijf hier bij de hond en de baasjes we gaan naar een dierenarts ik heb wel wat spullen bij me maar niet zoveel. Beetje beduusd gaan we weg en hopen er het beste van. Dirk rijd voorop en als we denken bij de afslag te zijn geeft hun navigatie aan dat we rechtdoor moeten. Nou Dirk is de baas dus volgen we hem netjes. We komen op zulke mooie wegen, langs een schitterend stuwmeer en de mensen, echt ze komen hun huizen uit om te zwaaien. Als we langs de weg bij een koffie tentje een bakkie gaan doen staan er 3 jongentjes ons aan te kijken. Ze doen niets maar die oogies houden ons goed in de gaten. We houden zoveel suikerklontjes over dat ik die maar aan ze geef, dan kijken ze me aan met een blik zo van "ben jij wel helemaal goed bij je hoofd" we willen snoep. We lopen terug naar  de campers maar dat wordt even wat lastig want ineens komen er van alle kanten wilde honden aan. Schop bewegingen maakt niet zoveel indruk bij de honden merken we en we in ook heel blij dat Giel zich rustig houdt. Maar dan komen onze 3 musketiers er aan en die gooien stenen naar de honden en die druipen dan gelukkig af. Zouden de suikerklontjes dan toch geholpen hebben? Ze lopen mee naar de campers en krijgen dan van Jose een pen en kunnen we verder. We rijden door verschillende dorpjes en  komen er achter dat niet alle kinderen even aardig zijn. Bij Dirk en Jose wordt zelfs de deur open getrokken en in een ander dorpje staat een jongetjes met een steen in zin handen om te gooien. Gelukkig loopt het allemaal goed af en komen we om even voor 16.00 uur op de camping in Icht aan, waar Jose en ik gelijk met wat andere en een gids naar het dorp lopen.

Jongens wat een ervaring. We lopen door een meer dan 500 jaar oud lemen stadje. Willen we door een gangenstelsel gaan moeten we eerst plaats maken voor een man die er met zijn paard door moet, en dat is totaal geen punt maar als zij er ingaan is het er aarde donker, echt geen hand voor ogen te zien dus gaan de zaklantaarns aan. Maar van man of paard geen spoor meer. En dan te bedenken dat er nog mensen hier wonen. Hij brengt ons naar het huis van zijn grootvader en verteld dat het uit 2 verdiepingen bestaat waarvan op de eerste verdieping zijn eerste vrouw woonde en op de tweede zijn tweede vrouw.

Ze mochten vroeger meerdere vrouwen hebben maar moesten wel kunnen aantonen dat ze die allemaal konden onderhouden. Dit was nog een overblijfsel van de oorlogen die er geweest waren. Veel overgebleven vrouwen, mannen waren gesneuveld. De tegenwoordige koning wil het niet meer hebben. Zo klein stukje geschiedenis. De huizen zijn in een vierkant gebouwd met in het midden een lichtschacht om wat licht binnen te krijgen en op de midden binnenplaats stond dan vaak het vee.  De gids verteld ons ook dat hij heel graag het dorp in oude glorie wil herstellen en om geld te besparen dit wil doen met vrijwilligers tegen eten en slaapplaats. Een geweldig initiatief . Buiten laat hij ons een ingenieus irrigatiesysteem zien en het resultaat is te zien. Overal is het groen dus vruchtbaar. Verder verteld hij ook dat hij zijn geld alleen met gidsen verdient en dat dan alleen in de wintermaanden is als er toeristen zijn. Maar dat is niet met alle gidsen hier er zijn veel die zomers naar de grote steden gaan om daar als chauffeur of zo te werken, er moet toch op de een of andere manier brood op de plank komen ook als is brood heir goedkoop. Deze gids maakt zich dan ook zorgen om de toekomst, hij woont samen met zijn moeder, vrouw en 4 kinderen in het huis wat zijn vader ooit heeft gebouwd, van de fooien en het weduwe pensioen van zijn moeder wat uiteraard weg valt als ze overlijd. Hij hoopt daarom dat het project voor die tijd gestart is en daar dan inkomsten uit kan krijgen. 

3-2 We rijden vandaag naar Tata, maar dat is zo'n saaie lange weg dat we een afslag nemen en dat blijkt ook de omleiding naar Tata te zijn. We volgen de weg die we denken te moeten volgen, en wat een prachtige weg is het met wel zo'n wauw moment er in dat we er stil van worden.

We rijden een heel authentiek dorpje in en een Franse camper voor ons draait er om, net wat we dachten, we zitten niet op de route die we moeten hebben. Nou spijt hebben we er echt niet van we rijden gewoon de 17 km terug. Dan maar de RN 12 af in de hoop dat we in Akka kunnen tanken. We kunnen er wel koffie tanken , wat we dan ook wel doen, maar diesel is er niet. Het wordt spannend nog dik 25 km en het rode lampje gaat branden. Met geknepen billen en blik op oneindig rijden we door, nee helaas geen tijd voor de kudde kamelen die komen we vast nog wel vaker tegen. We rijden Tata in en YESSS een benzinepomp. Dirk laat er gelijk zijn auto wassen en ach goed voorbeeld doet volgen. 

4-2 Vandaag alleen maar door de stad gelopen en als dit het nieuwe deel is wil ik volgende keer het oude deel wel eens zien. want in het nieuwe deel waan ik me ook al zo'n dikke 60 jaar, zo niet langer, terug. Van een Nederlandse mevrouw hoorde we al dat je er heerlijk kon eten en toen we langs het restaurantje kwamen hebben we gelijk door gegeven dat we om 19.00 uur zouden komen.  En dat was toch jammie, diverse soorten vlees lekkere patat  Marokkaanse salade thee met koekjes toe. Heerlijk.

5-2 Vandaag is Jose jarig en na haar gefeliciteerd te hebben gaan we de rommel opruimen in de camper. Als we er mee bezig zijn missen we Giel ineens. Ummmm waar zit dat beest. Ik loop naar beneden richting rivier maar zie niks, roep, fluit geen Giel. Dan hoor ik van Sue dat zee hem nog geen 5 minuten geleden daar wel gezien heeft. Ze kijkt en zegt , kijk daar loopt hij. Klote beest met zijn schut kleur. Thuis in de herfst in het bos al niet te zien en nu hier met die terra bruine kleur van de uitgedroogde rivier ook niet. 

We rijden weer netjes met zijn 3en achter elkaar aan en als ik in de achteruit kijk spiegel kijk lijkt het de familie waggel wel we schudden alle drie alle kanten op. Na 75 km komen we bij een  kloof , wel  zo'n ongelofelijk waanzinnig mooi. We kijken naar beneden uit op palmenbomen, ater, vrouwen die in de rivier aan het wassen zijn, bedoeïenen tenten, echt in één woord onvoorstelbaar.

Verder heb ik op de kaart iets gezien van Cascade de Tissint, dat moet iets van een zout water meer wezen en de foto's op internet zien er mooi uit. Familie waggel is inmiddels uitgebreid en we rijden nu met 5 campers  verder . Mooi zo doen we goed, de eerste afslag nemen we al verkeerd, en das zo leuk he, al de andere campers komen dan doodleuk achter je aan. Het doet me denken aan zo'n  loop eendje die je als kind achter je aantrekt met een touwtje. De eerste verkeerd dan netjes allemaal verkeerd. Keurig gedaan jongens dit echt Follow the leader . We zitten weer op het goede pad en nemen even later wel de goede afslag maar dan...………………………...zitten we midden in het dorpje en dat is smal en heel hobbelig. De rest is nu wel zo slim om niet achter ons te komen. Het enge wat we zien zijn heel verbaasde mensen, heeft her waarschijnlijk nog nooit een camper gereden en 4 kinderen die uiteraard iets willen en dat ook krijgen maar dan wel erg vervelend blijven doen. Ze hangen zelfs aan de beugel van de deur.  Van de cascade zien we alleen maar een witte droge zout vlekken. Heel langzaam rijden we het dorpje uit en zien dan op de weg campers rijden. Als wij op de weg komen zijn ze niet meer te zien. En toch vragen we ons af of het onze waggel familie is. Uiteindelijk blijken zij meer gezien te hebben dan wij want zij zijn te voet het dorp ingegaan en was ons gevoel goed dat zij niet verder waren gereden. We appen dat we in Mrmina blijven wachten maar als we daar staan komen er mensen aan die we de laatste kleding geven en die dan meer willen. Nee voelt niet goed hier en heel langzaam rijden we dan maar door . Net 36 km voor Foum Zguid treffen we elkaar weer. En dat weten we, we gaan met zijn allen het centrum in waar Wim een hele mooie Ayaba koopt, Hanny een schitterende sjaal met de vraag van de verkoper of ze niet een weekje wil blijven, Peter eindelijk zijn armband vind, Dirk een toeareg sjaal scoort,

Jose cadeautje vind voor de kleinkinderen, en ons mam ziek wordt.  Na de koffie tonic en vers geperste sinasappels lopen we terug naar  de campers, maar zien dan fruitstalletjes staan en kopen daar wat fruit. Ineens horen we een hoop herrie en kabaal, komen der toch een paar geiten aan rennen en ja tuurlijk mannen er achter aan. De geiten springen overal op en worden dan weer net zo hard weggejaagd rennen door en rammen dan een stellage met glaswerk erop. Wonder boven wonder blijft alles heel.