Deel 14 Marokko

Als Chris en Sabina weg zijn en we besluiten om lekker thuis te blijven. Geen dades kloof voor ons gewoon ff rustig aan doen vandaag.

17-2 Kort ritje vandaag naar Skoura We stoppen in El kelaa des Mgouna  of te wel de rozenstad.

Onderweg nog tanken en dan zie je dit

Yep  je iet het goed die staat op het dak te tanken.

Het is jammer dat we net te vroeg in het seizoen zijn anders hadden we de velden met rozen in bloei kunnen zien. Verder zou het stadje roze moeten zijn volgens de gegevens maar al wat we zien zijn een paar roze  taxi's en meer niet. Wel heel veel winkeltjes die alles wat met rozen te maken heeft verkopen. Dan de markt maar weer op want we hebben wat fruit nodig, en dan de winkelstraat weer in waar Jose een ingang in gaat die voor Marokkaanse begrippen echt keurig schoon is met mooie groenten stallen en zelfs een viskraam.  Ze koopt er 1 kilo aardbeien voor 20 DH, verder op in de straat gaan we een rozenwinkeltje in en ach jongens wat ruikt het hier lekker. Zo'n beetje alles wat je van rozenblaadjes kunt maken is er wel te koop. Ik hou het bij rozenolie voor ons haar want dat is bijna touw aan het worden en ik neem een gekke kluwen van een of ander iets mee dat als je op een stukje er van kauwt je lippen rood worden. Nou het enige wat er bij mijn rood wordt is waarschijnlijk mijn hoofd want wat is dat spul na een tijdje waanzinnig heet in je mond en daar moet je dan dik 5 minuten op kauwen. Echt dat hou je niet vol. 'S middags hebben we een excursie naar de Kasba. En wat is die mooi, en wat hebben we een geweldige gids. Wat een humor, hoe houd hij het vol om steeds weer zelf de grootste lol te hebben om de zelfde grappen. In ieder geval wij hebben er verschrikkelijke lol om en hij legt het nog goed uit ook.  

De aardbeien eten we 's avonds op met brood en slagroom. Heerlijk.  

18-2 Weer verder vandaag naar Ait Ben Haddou. Onderweg moet er een groot Solar park staan met een grote bol, we zien wel een prachtig meer maar solar park of bol?? Nee das ff aan ons voorbij gegaan ben ik bang. Dan zien we al we net voorbij Ouazazate zijn de CLA studio's we stoppen om te kijken of er een film carrière voor ons weggelegd is, maar ook dit plan mislukt. Ze zijn gesloten

. Anderhalve kilometer voor de camping zien we de lemen stad. We stoppen en genieten, onder het genot van een kop koffie, van het uitzicht op de stad. Ooit op TV en documentaire ervan gezien en dit toen zo graag in het echt willen zien en nu sta ik hier en kijk er na. Geweldig , klinkt misschien raar maar het ontroerd me en maakt me blij dat ik hier sta en het nu  met eigen ogen aanschouw. Morgen nog een excursie er heen met tekst en uitleg, (hoop ik).

19-2 Net terug van het bezoek aan de lemenstad en of je meer kunt genieten dan dit ……………..ik weet het niet. Voor we er heen gingen hebben we eerst bij de gids thuis thee gedronken en een Marokkaanse pannenkoek gegeten. Zo schattig zijn moeder had alles klaar gemaakt

. En uiteraard zijn huis gezien waar het me opviel dat je nergens kasten zag staan.  

Geen kasten maar wel een tv.

Maar  wat een geluk dat, nee niet zijn huis, dit

op de wereld erfgoedlijst staat van Unesco je ziet gewoon met hoeveel liefde en kennis dit gerestaureerd wordt.

Het voordeel van leembouw is dat je bijna geen verschil ziet tussen het oude en het gerestaureerde . De kleur en toepassingen zijn al eeuwen lang hetzelfde gebleven. Ook leuk dat er hier diverse films opgenomen zijn zoals: Sodom and Gomorrah, Marco Polo, The Jewel of the Nile, Galdiator, Prince of Persia en nog veel meer maar als je hier bent snap je het ook. Maar helaas voor ons er zit ook hier geen filmcarrière in want ze zijn nergens aan het filmen. Maar we gaan zeker niet teleurgesteld terug naar de camper. 

Wheeee heb je, nou Peter dan, net de ramen gelapt omdat we morgen door het Atlas gebergte naar Marrakesh gaan is er een klein heel klein zandstormpje, wel leuk om zo even te zien. Ineens is het er en we konden de berg aan de andere kant van de camping

,en die is niet groot, niet meer zien.  Maar wel weer de ramen onder het zand. Grrrr.

O wauw wat is het eerste stuk toch weer mooi. Dit is echt genieten met een grote G. Dorpjes, vergezichten, oases in rivierbeddingen , kleuren van de bergen het houd niet op.

Dan komen we op de top van de berg en stappen uit.

Nou dat kun je beter niet doen. Mijn hemel wat een ontzettende vervelende verkoop mannetjes zijn dat hier , en weet je dan druk ik me zo netjes uit want ze zijn niet vervelend ze zijn gewoon stront vervelend. Echt wat een aasgieren. En dan zijn de mannetjes niet alleen vervelend maar het is hier nog een keer barstens koud ook.  En dan is het niet alleen barstens koud nee dan ben ik nog zielig ook want die vervelende verkoper blijft maar achter mijn kont aan lopen als of er honing aan zit en ik ben iedereen kwijt!! Peter is in geen velde of wegen te bekennen en nu heb ik hem juist nodig om van die vent af te komen.  Gadverdamme wat een plakker is die vent en dan zit de deur van de camper ook nog op slot. Hellluppp!!!!! Dan maar weer terug naar waar de ander campers staan maar daar is Peter ook niet. Gelukkig zie ik nu wel de andere lopen. Weer terug naar de camper met die vent achter me aan alsof ik een loopse teef ben. Kom ik bij de camper zit Peter er in. Tuurlijk die heeft de deur op slot gedaan omdat hij moest poepen. Sta je daar buiten in de kou met die enge vent. Maar goed snel de camper in en nog sneller de deur dicht anders heb je kans dat die vent nog binnen komt ook. Dan zegt Peet dat het dezelfde man is die ook al geprobeerd heeft de deuren te openen. Lekker volk hier boven op de berg.  We volgen de weg door het Atlas gebergte maar op het bochten werk na is het lang zo mooi niet meer.

En dan ergens een hapje eten. We zien al meer campers bij een restaurantje staan dus  hoppa die van ons er achter. En inderdaad zitten er al meer reisgenoten. We zoeken een tafeltje wat groot genoeg is voor 8 personen , maar de tafel die groot genoeg is, is gereserveerd. Dat wordt weer slepen met stoelen en tafels aanschuiven maar het lukt. Nou dat ziet er lekker uit wat onze eerste groep besteld heeft, dat schept hoop. Dan komen de mensen van de gereserveerde tafel binnen, en we wachten netjes onze beurt af. Dan staat Peter op en loopt naar buiten, komt dan terug en zegt dat hij een grote aasgier heeft gezien. We gaan bijna allemaal kijken dus bestellen moet even wachten. Ja hoor daar zit hij wat een pracht beest.

Dan kunnen we bestellen lekker omeletje met patat. Andere willen er kaas op. En dan wordt het wachten. En als het er dan staat ………...…………………….. is en 1 eitje wart helemaal uitgespreid is in de koekenpan en waarvan de bovenkant nog snotterig is en de patat? Die is maar 1 keer gebakken . En dan de omelet met kaas, zelfde verhaal als die van mij alleen liggen er 4 stukjes kaas op. Nou nou dar was ff niet smullen. 

He wat is dit ? Een file? Ojee er ligt een bromfietser op de grond, en zijn linker been ligt nou niet zoals je denkt dat het zou moeten liggen. Beetje vreemd model heeft het. Rare kronkel zit er in. De ambulance komt er aan , een rode plank komt er uit en de bromfietser ligt wel verrekte snel op de rode plank. Zijn gezicht staat nu ook niet echt standaard meer. Zo snel als hij op de brancard ligt nou nog sneller ligt hij in de ambulance.  Dan komen we even over 16.30 aan op de camping in Marrakesh. 

Vandaag excursie gehad naar Marrakesh. Eerst de tuinen die ontworpen zijn door de Franse kunstenaar Jack Majorelle. Die wilde, zover ik het verstond, een tuin aanleggen in Marrakesh maar dat mocht niet , toen heeft hij een stuk grond gekocht net buiten Marrakesh en heeft daar naar eigen idee de tuin ontworpen.  Deze is later gekocht dor Yves Saint Laurent. Het is mooi er staan immens grote cactussen

en de vogels laten zich hier goed horen. Het strak blauwe huis blijkt dit keer van beton gemaakt te zijn wat in die tijd , zeker in Marokko een unicum was. Dan weer de bus en we rijden naar het Bahia paleis. In Spanje hebben we meer van deze paleizen gezien maar het blijft onvoorstelbaar hoe mensen zulke mooie dingen konden maken. Al het bewerkte ceder hout dat ,

Zo gezellig Leanne en Yolanda samen in de vensterbank

zeker binnen waar het zonlicht niet bij kan komen, nog zijn originele kleuren heeft. De mozaïek vloeren, door het hele paleis heen wat een giga klus is dat geweest, ondanks dat ik het meerdere keren in Spanje al heb gezien blijft het prachtig om te zien en groeit je bewondering voor de mensen die dit gemaakt hebben. 

Dan thuis even lekker met de voetjes omhoog en komt Yolanda vragen of we morgen en overmorgen mee willen met de taxi naar Marrakesh. Nou we willen wel. 

We hoeven gelukkig geen wekker te zetten en rijden om 11.00 naar Marrakesh. Giel mag bij Dirk blijven want die blijft thuis omdat Jose mee is naar de kookcursus. Het centrum is toch nog 11km rijden en dat had ik niet verwacht.  Samen met Derk , ja lastig we hebben een Dirk en een Derk, en Joyce gaan we de souk in en wat je daar ziet is met geen pen te beschrijven.  Maar ik ga het proberen.  Als het met de pen niet lukt hoop ik dat de foto's een beetje de sfeer aangeeft.

  We lopen door smalle straatjes die overdekt zijn met golfplaten of riet of plastic net wat ze voor handen hebben.Het is er wel lekker koel. Aan weerskanten winkeltjes , winkeltjes , winkeltjes , winkeltjes, de een nog voller dan de andere, er staat veel van hetzelfde en toch als je goed kijkt zie je bij ieder winkeltje toch ook weer andere dingen staan. Welk straatje , steegje we ook ingaan het is oogverblindend. En druk , druk  niet te geloven  en dan door de mensen massa heen rijden, heel normaal hoor  voor hun in iedere geval wel, brommers met laadbakken, gewone brommertjes, ezel en paarden karren, mannen met handkarren, o jongens wat een heerlijke chaos ik krijg de glimlach niet van mijn gezicht. En dan is het ineens lunchtijd, Derk weet van 6 jaar geleden een leuk plekje waar goed te eten is. En dat klopt het is lekker alleen de lucht die uit het portiek ernaast komt waar waarschijnlijk schoenen gemaakt worden is minder. Er hangt een enorme bison kit lucht. Nu zitten wij nog in de buitenlucht, maar de mensen die daar ergens achter in een bedompte ruimte met wat ik aan neem alleen een lampje en geen daglicht er mee moeten werken zijn toch wel slecht af hoor. 

Joyce heeft op haar telefoon een foto va een pleintje met een boom waar koperslagers aan het werk zijn en daar wil ze naar toe. ze vraagt hoe we daar komen .Nou een man is wel zo vriendelijk om ons er heen te brengen. Waar hij ons naar toe brengt weten we niet maar niet naar het pleintje maar wel verder de souk in. O wat erg hier zitten ze tassen en schoenen te maken in een ruimte die iets groter is dan ons badkamertje van de camper met 1 klein lampje en nergens daglicht. Rondom hen heen ligt leer in allerlei kleuren. Dan komen we bij de wol afdeling, hier word schapenwol geverfd .  Als ik zo'n hokje in ga komt de warmte patsboem boven op me vallen om van de geur maar niet te spreken. Een boom van een man legt me uit

, nou  ja probeert uit te leggen hoe het werkt. Ik knik braaf dat ik het begrijp maar weet niet hoe snel ik er weer uit moet. Ik schaam me rot. Hij staat daar de hele dag in dat hete stinkende hol., en ik kan er gewoon weer uit. Zou dit voor de toeristen in stand gehouden worden? Dan mag het voor mij afgeschaft wordenik vind dit te erg. De rijen rood geverfde wol levert wel weer mooie foto's op dat dan weer wel. 

Terug bij de cam per wacht ons een blije Giel op, die heeft het tot 14.00 uur volgehouden bij Dirk maar wilde toen weer de camper in. Jose Hanny , Eva en andere vrouwen en 1 man komen om 17.00 uur moe terug van de kookcursus en als ik even met Eva zit te praten er over staat er ineens een vrouw bij onze camper die naar me vraagt. Peter wijst me aan en ik zie wel een bekend gezicht maar kan het even niet plaatsen.  Het blijkt Ria te zijn van de Spanje reis dik 4 jaar geleden. Ze herkende de tekst achter op de camper. Ja zo zie je maar weer wat een tekst doet.  Iets later loop ik naar ze toe en halen we een klein beetje herinneringen  op van toen.  Ria en Gerard doe n de lange Marokko reis en zijn nu net 2 weken onderweg. IK heb ze niet veel verteld laat ze dat maar lekker zelfs ontdekken, alleen gezegd dat het heel erg mooi is.  's Avonds twijfelen we of we morgen toch mee gaan want het wordt ruim 32 gr en Giel zit dan in de camper. Dirk brengt het verlossende woord, die zegt dat toen hij Giel naar de camper terug bracht het veel koeler in de camper was dan buiten. Mooi zo we gaan morgen dus weer. 

23 -2 Vandaag mijn vent jarig en we staan maar iets vroeger op want stel voor dat het zooitje om 8.15 voor de deur staat te zingen en wij er nog inliggen...……….nee geen goed plan. Alleen daar hadden we niet bang voor hoeven te zijn. Jose is de eerste die komt feliciteren, daarna Dirk schoon gewassen daarna Eva en Frits. Om 8.45 staan ze voor de deur te galmen en krijgt Peter een theeglas met Marokko 2020 er ingegraveerd. Van Dirk en Jose een mooi houten schaaltje met in het Arabisch zijn naam er op. 

We stappen om 9.30 al in het busje samen met Jose, Dirk,Eva, Joyce , Ger en Janus. Zo grappig he ze hebben hier petit taxi's maar die mogen de stad niet uit en deze taxibusjes mogen meer mensen vervoeren en hebben een licentie om wel buiten de stad te mogen rijden. Voor 10.00 staan we al op het plein waar we vanavond ook gaan eten. Het is er nog rustig er zit wel al een slangen bezweerder maar als ik de slang was kroop ik diep in de mand en hield de deksel wel heel goed vast. Wat een koelere geluid komt er uit die fluit. Later hoor ik dat de bek van de slang wordt dicht genaaid ivm de giftanden. Of het waar is...……………….ik hoop het niet, maar ja tis Marokko he. Peter heeft een feilloos richtingsgevoel en loopt , na diverse keren als Ali Baba te zijn begroet, naar het winkeltje waar we gisteren de mooie schapenhuiden hebben gezien. Dirk en Jose vinden ze ook mooi maar willen toch even verder kijken. Peter wordt weer voor Ali aangezien en Joyce wil nu wel eens weten waarom. Door zijn baard word er gezegd. Mooi weten we dat ook weer.  We zwalken net als gisteren door de souk maar komen nu toch weer op andere plekken uit.

Zonder google maps kun je hier zomaar verdwalen. We willen Jose en Dirk toch ook het straatje laten zien waar de wol wordt geverfd. En na veel vragen en verkeerd lopen vind Peter het. Oei er staan nu inderdaad veel toeristen met een gids. En de zelfde kolosale man staat weer in dat krappe hokje boven de dampende ketel wol te verven. Jose en ik worden dan op cactus zijde gewezen, inderdaad heerlijk zacht maar nog nooit van gehoord. We worden mee genomen naar een ander winkeltje en daar hangen toch wel heel erg mooie sjaals. Ik krijg er eentje omgeslagen en op een bepaalde manier knoopt hij hem en dan heb je ineens een soort cape en die kan ook nog over je hoofd. Eva staat ook te kijken en alle drie willen we er wel eentje,  maar 300 DH per stuk is te gek. 300 dh voor 3 vinden we een mooie prijs. Hij doet het niet en wij houden voet bij stuk. 300 voor 3. Nee?? Ik loop weg en dan zegt Peter , ik heb nog rum in de rugzak. Ik loop terug en stle voor 300 voor 3 en een fles rum. Nou dan gaan de oogies glimmen hoor en we hebben de sjaals, n geef hem de waarschuwing dat hij de fles niet vanavond leeg moet maken omdat hij anders morgen hoofdpijn heeft. 

Jose en Dirk overleggen over het leer ,maar net als wij vinden ze ook het eerste leer het mooist. Dus nu weer door de wirwar van straatje terug, en ja dat is nou het vervelende als je terug komt bij een winkeltje dan valt er weinig tot niks te onderhandelen. Maar ze zeggen alle twee dat het mooi leer is en een niet overtrokken prijs. Op de valreep gaan we nog iets eten. Sodemieters dat word echt haasje repje want we hebben nog 30 minuten voor we bij het busje moeten zijn. Als we terug bij de camper zijn treffen we Giel niet in de camper aan maar bij Leanne en Frans . En nog gekker zelfs in de camper.

'S Avonds gaan we eten op het grote plein. We zitten boven en hebben een geweldig uitzicht erover. Ook nu weer een buffet Lekker! Als het donker is , is het uitzicht over het plein verschrikkelijk mooi. De paardenwagen met toeristen er in geven een Dickens gevoel zonder sneeuw

Zeg nou zelf Dickens of niet?

. Na het eten nemen Dirk en Yolanda de lift naar beneden  maar als ze de deur open doen lukt dat niet al te best. Ze kijken om het hoekje van de deur en zien het probleem. Het gebouw en in dit geval ook de gang wordt gebruikt voor gebedsruimte.

Kon het niet laten, maar zag er zo leuk uit al die billen omhoog.

 Dan gaan we het plein op , mijn hemel wat een gekrioel van mensen. We horen muziek en lopen die kant op. Maar dan stopt het en gaan ze weer verder als ze genoeg geld hebben opgehaald. Zien gokkleden waar je op bepaalde plekken geld kunt gooien , lijkt wel een soort roulette maar dan anders, maar zodra ze iets van politie zien rollen ze het kleed met geld erin op en gaan weg. Snel verdient zo. Je kunt ook bij kaarslicht henna tattoos laten zetten maar of dat echt mooi word weet ik niet bij zo weinig licht. En overal kun je uitgeperst fruit kopen. Ik ben blij dat we de mierenhoop kunnen verlaten en terug gaan naar  de bus.

24-2 We laten Marrakesh achter ons en rijden de RN9 af naar Mohammedia net boven Casablanca. De weg is goed te rijden tot Casablanca, daar zijn ze aan de weg bezig maar hoelang al word niet aangegeven. Ik krijg het idee dat ze een stuk willen vernieuwen er aan beginnen en dan verveelt het ze en laten ze het suk liggen waar ze mee bezig waren en pakken dan een ander stuk weg met het zelfde verhaal, m.a.w een drama van een weg.  Zo krijg je hele stukken met gigantische hobbels en kuilen en dan de stof die er bij vrij komt, je voorganger is niet te zien. Dan krijg je een redelijk stuk, ook niet stof vrij maar redelijk te doen, En dan denk je dat je het gehad hebt stuurt de navigatie het laatste stuk nog even lekker over een stuk onverharde weg naar de camping, terwijl als je gewoon rechtdoor had gereden je netjes over de asfalt weg ook bij de camping was uitgekomen zien we later. 

25-5 Een rustig dagje en nu is Jose het slachtoffer van de teiltjes ziekte. En wij maar denken dat het hun bespaart bleef , maar zie hier het zijn ook gewone mensen.  Het enige spannende vandaag was de briefing waarvan we gelijk de gelegenheid hebben gemaakt om nog wat hapjes, i.v.m Peters verjaardag, neer te zetten. De avond afgesloten met lekker door Dirk en Peter gebakken vis en gebakken aardappeltjes met spekkies en uitje. Jose heeft er weinig van meegekregen die lag jammer genoeg in bed. 

26-2 Toch maar besloten om via de tolweg naar Moulay Bousselham te rijden. Jose is wat opgeknapt maar het houd niet echt over. We rijden nu wel de goede kant de camping af en komen langs een Carrefour, dus eerst maar wat inslaan voor de Barbecue vanavond. Helaas voor Dirk heeft deze Carrefour geen wijn, dus  met de coördinaten van Derk naar de andere Carrefour. Dirk helemaal blij hij heeft zijn rode wijn. en nu de tolweg op en rijden maar. Bij een tank station stoppen we voor een kop koffie. Krijg nou wat komen Dirk en Peter terug met appel en aardbeien gebakjes en koffie uiteraard. Ik heb al meer gezegd, die vent van me is een vreemde kwibus maar heeft een hart van goud.  Hij zet het blad op tafel met de melding dat dit zijn afscheidscadeautje is voor ons zessen. Ik hoop wel dat ik nog met hem mee naar huis mag. 

Tjonge jonge 6 weken geleden zijn we hier op de camping begonnen, toen konden we nog niemand en nu zitten we als oude maatjes met zijn 6 en te barbecueën. Ger ons man bakt zelfs in de camper heerlijke patat. Het is alleen jammer dat het snel koud word, waren we toch wel anders gewend in het zuiden. 

27-2 Dit word een dagje afscheid nemen van Moulay Bousselham even naar het strand

dan terug door het stadje waar Jose en Dirk proberen net als Leanne en Frans nog een kleedje te scoren voor bij de camper maar de verkoper wil niet echt onderhandelen en wuift ongeduldig met zijn hand dat we maar door moeten lopen. Nou doen we dat dan toch gaan we lekker ons laatste bakkie doen.  We hebben net besteld of Ari en Anita schuiven er bij aan. Dus meer koffie en een bak water voor 3 dorstige honden. Als alles op is lopen we nog even over de souk en wat een lol. Peter liep hier 6 weken met grote ogen zo van "wat is dit , hier wat kopen , echt niet " en nu loopt hij er rond als of het de gewoonste zaak van de wereld is en komt zelfs met de opmerking: wat klein hier he en redelijk schoon. Hou kan je blik en inzicht in 6 weken toch veranderen. Maar goed we gaan voor een afwas teiltje want die van ons is stuk. En stel  ik zeg stel dat we die daar gevonden hadden nou dan ben ik bang dat die zo stuk was. Want wat er aan plastic bakken en emmers staat is wel zo ongelofelijk vergaan dat er in een vergiet meer water blijft staan dan de emmers hier. Dus zonder wasbakje terug. Bij het mannetje wat voor de camping staat nog well nootjes gekocht en geprobeerd voor een fles rum een houten schaal te ruilen maar daar trapt hij niet in. Ach ja zit niet altijd mee. zullen we maar denken.

28-2 Daar gaan we dan, echt onvoorstelbaar 6 weken omgevlogen, richting boot. Net voor we bij de haven zijn stoppen we bij het laatste Shellstation zodat Dirk en Janus nog even goedkoop kunnen tanken en met laatste Dirham's kunnen betalen. We zien dat we niet de enige zijn die dat plan hebben er staan er veel van de groep. Keurig op tijd zijn we bij de havenwaar we eerst de tickets omruilen, dan door de douane  en de scan gaan. En waarom nu zoveel vlugger als op de heen weg? ?? Schiet mij maar in de kolenkit , ik snap het niet. Even later staan we netjes in de rij voor de boot en komt er een appje binnen van Eva Frits Lody en Regina, die staan al aan de overkant. Overkant? Hoe kan dat nou?Wat raar! Zullen we vast nog wel eens van ze horen hoe dat nou gegaan is. Wel jammer dat we geen afscheid van  ze hebben kunnen nemen.  Om 15.00 uur staan we met zijn allen op het bovendek. Ook leuk weer eens wat anders toch? Dan naar binnen en nemen, ja inderdaad, een bakkie. Vreemd weer hier moeten we met euro's betalen. En dan wachten we en wachten we en wachten we en ja inderdaad wachten. Dirk is al naar beneden gegaan naar Bram, Bram dat arme beest  vind het helemaal niks zo in zijn uppie en nu we zolang moeten wachten  is dat helemaal niks voor hem. Eindelijk een uur later varen we weg en heel langzaam komt Gibraltar dichterbij en zo ook het echte eind van deze reis. Met kippenvel en een beetje geëmotioneerd, nou ja beetje ik houw me groot hoor, neem ik afscheid van iedereen. Heel eerlijk doe ik dat van de een meer dan van de ander maar dat hoort er ook bij. Toch heeft iedereen op zijn of haar manier er aan bij gedragen dat dit een onvergetelijke reis is geworden. Mochten jullie het lezen nogmaals ontzettend bedankt.